گوشی پوکو X4

چند روز پیش، اطلاعاتی منتسب به شیائومی پوکو ایکس ۴ پرو 5G فاش شد. حال امروز به تاریخ عرضه‌ی احتمالی گوشی اشاره شده است. به‌نظر می‌رسد فاصله‌ی زیادی تا زمان عرضه نداریم و طرفداران به‌زودی می‌توانند نسخه‌ی ری‌برند‌شده‌ی ردمی نوت 11 پرو را در بازارهای بین‌المللی تهیه کنند. به‌نوشته‌ی نوت‌بوک‌چک، گوشی پوکو X4 پرو احتمالاً ۲۸ فوریه‌ی ۲۰۲۲ (۹ اسفند ۱۴۰۰) رونمایی می‌شود. منبع اصلی خبر ادعا می‌کند این تاریخ رونمایی مربوط به مدل بین‌المللی دستگاه است. مقاله‌ی مرتبط: پوکو X4 5G بسیار شبیه‌ به ردمی نوت 11 پرو 5G خواهد بود شایعه‌ها می‌گویند گوشی پوکو X4 پرو از نمایشگر ۶٫۶۷ اینچی AMOLED فول HD پلاس با نرخ نوسازی ۱۲۰ هرتز، پردازنده‌ی اسنپدراگون ۶۹۵ کوالکام، دوربین اصلی ۱۰۸ مگاپیکسلی و فناوری شارژ سریع ۶۷ وات استفاده خواهد کرد. دیدگاه شما کاربران درباره‌ی این گوشی هوشمند

گر همی دین بایدت خیمه میان غار زن

ای مسافر اندرین ره گام عاشق‌وار زن

فرش لاف اندر نورد و گفت از کردار زن

گر نسیم مشک معنی نیست اندر جیب تو

دست همت باری اندر دامن عطار زن

هرکت از زر باز گوید اوست دقیانوس تو

گر همی دین بایدت خیمه میان غار زن

دیو طرارست پیش آهنگ حرب وی تویی

سوزن تمهید را در چشم این طرار زن

پیش از آن کز غدر عالم لال گردد جان تو

آتش درویشی اندر عالم غدار زن

منزلی کآنجا نشان خیمهٔ معشوق تست

خاک اندر سرمه ساز و بوسه بر دیوار زن

گر نثار پای معشوقان بود در راه وصل

با دو دیده در بپاش و با دو رخ ایثار زن

چون سوار راهبر گشتی تو در میدان عشق

شو پیاده آتش آندر زین و زین‌افزار زن

هوشیار از باده و مست از می دنیا چه سود

طیلسان فقر و بر فرق چنین هشیار زن

در خرابات خرابی همچو مستان گوشه‌گیر

خیمهٔ قلاشی اندر خانهٔ خمار زن

پای در میدان مهر کمزنان ملک نه

نرد بازیدی ز مستی حصل بر اسرار زن

جان و دل را در قبالهٔ عاشقی اقرار کن

پس به نام عاشقی مهری بر آن اقرار زن

گر همه دعوی کنی در عاشقی و مفلسی

چون سنایی دم درین عالم قلندروار زن

از گلشن خود بر سر من یار گل افشاند

بار دگر آن دلبر عیار مرا یافت

سرمست همی‌گشت به بازار مرا یافت

پنهان شدم از نرگس مخمور مرا دید

بگریختم از خانه خمار مرا یافت

بگریختنم چیست کز او جان نبرد کس

پنهان شدنم چیست چو صد بار مرا یافت

گفتم که در انبوهی شهرم کی بیابد

آن کس که در انبوهی اسرار مرا یافت

ای مژده که آن غمزه غماز مرا جست

وی بخت که آن طره طرار مرا یافت

دستار ربود از سر مستان به گروگان

دستار برو گوشه دستار مرا یافت

من از کف پا خار همی‌کردم بیرون

آن سرو دو صد گلشن و گلزار مرا یافت

از گلشن خود بر سر من یار گل افشاند

وان بلبل وان نادره تکرار مرا یافت

من گم شدم از خرمن آن ماه چو کیله

امروز مه اندر بن تلنبار مرا یافت

از خون من آثار به هر راه چکیدست

اندر پی من بود به آثار مرا یافت

چون آهو از آن شیر رمیدم به بیابان

آن شیر گه صید به کهسار مرا یافت

آن کس که به گردون رود و گیرد آهو

با صبر و تأنی و به هنجار مرا یافت

در کام من این شست و من اندر تک دریا

صاید به سررشته جرار مرا یافت

جامی که برد از دلم آزار به من داد

آن لحظه که آن یار کم آزار مرا یافت

این جان گران جان سبکی یافت و بپرید

کان رطل گران سنگ سبکسار مرا یافت

امروز نه هوش است و نه گوش است و نه گفتار

کان اصل هر اندیشه و گفتار مرا یافت

بدین گونه تا شاد ورد مهین

چو شیروی بنشست برتخت ناز

به سر برنهاد آن کیی تاج آز

برفتند گوینده ایرانیان

برو خواندند آفرین کیان

همی‌گفت هریک به بانگ بلند

که ای پر هنر خسرو ارجمند

چنان هم که یزدان تو را داد تاج

نشستی به آرام بر تخت عاج

بماناد گیتی به فرزند تو

چنین هم به خویشان و پیوند تو

چنین داد پاسخ بدیشان قباد

که همواره پیروز باشید و شاد

نباشیم تا جاودان بد کنش

چه نیکو بود داد باخوش منش

جهان رابداریم با ایمنی

ببریم کردار آهرمنی

ز بایسته‌تر کار پیشی مرا

که افزون بود فرو خویشی مرا

پیامی فرستم به نزد پدر

بگویم بدو این سخن در به در

ز ناخوب کاری که او را ندست

برین گونه کاری به پیش آمدست

به یزدان کند پوزش او از گناه

گراینده گردد به آیین و راه

بپردازم آن گه به کار جهان

بکوشم به داد آشکار و نهان

به جای نکوکار نیکی کنیم

دل مرد درویش رانشکنیم

دوتن بایدم راد و نیکوسخن

کجا یاد دارم کارکهن

بدان انجمن گفت کاین کارکیست

ز ایرانیان پاک و بیدار کیست

نمودند گردان سراسر به چشم

دو استاد را گر نگیرند خشم

بدانست شیر وی که ایرانیان

کر ابر گزینند پاک از میان

چو اشتاد و خراد برزین پیر

دو دانا و گوینده و یادگیر

بدیشان چنین گفت کای بخردان

جهاندیده و کارکرده ردان

مدارید کار جهان را به رنج

که از رنج یابد سرافراز گنج

دو داننده بی‌کام برخاستند

پر از آب مژگان بیاراستند

چو خراد بر زین و اشتاگشسپ

به فرمان نشستند هر دو بر اسپ

بدیشان چنین گفت کز دل کنون

به باید گرفتن ره طیسفون

پیامی رسانید نزد پدر

سخن یادگیری همه در بدر

بگویی که ما رانبد این گناه

نه ایرانیان رابد این دستگاه

که بادا فرهٔ ایزدی یافتی

چو از نیکوی روی بر تافتی

یکی آنک ناباک خون پدر

نریزد ز تن پاک زاده پسر

نباشد همان نیز هم داستان

که پیشش کسی گوید این داستان

دگر آنک گیتی پر از گنج تست

رسیده بهر کشوری رنج تست

نبودی بدین نیز هم داستان

پر از درد کردی دل راستان

سدیگر که چندان دلیر و سوار

که بود اندر ایران همه نامدار

نبودند شادان ز فرزند خویش

ز بوم و برو پاک پیوند خویش

یکی سوی چین بد یکی سوی روم

پراگنده گشته بهر مرز و بوم

دگر آنک قیصر بجای تو کرد

ز هر گونه از تو چه تیمار خورد

سپه داد و دختر تو را داد نیز

همان گنج و با گنج بسیار چیز

همی‌خواست دار مسیحا بروم

بدان تا شود خرم آباد بوم

به گنج تو از دار عیسی چه سود

که قیصر به خوبی همی شاد بود

ز بیچارگان خواسته بستدی

ز نفرین بروی تو آمد بدی

ز یزدان شناس آنچ آمدت پیش

بر اندیش زان زشت کردار خویش

بدان بد که کردی بهانه منم

سخن را نخست آستانه منم

به یزدان که از من نبد این گناه

نجستم که ویران شود گاه شاه

کنون پوزش این همه بازجوی

بدین نامداران ایران بگوی

ز هر بد که کردی به یزدان گرای

کجا هست بر نیکوی رهنمای

مگر مر تو را او بود دستگیر

بدین رنجهایی که بودت گزیر

دگر آنک فرزند بودت دو هشت

شب و روز ایشان به زندان گذشت

بدر بر کسی ایمن از تو نخفت

ز بیم تو بگذاشتندی نهفت

چو بشنید پیغام او این دو مرد

برفتند دلها پر از داغ و درد

برین گونه تا کشور طیسفون

همه دیده پرآب و دل پر ز خون

نشسته بدر بر گلینوش بود

که گفتی زمین زو پر از جوش بود

همه لشکرش یک سر آراسته

کشیده همه تیغ و پیراسته

ابا جوشن و خود بسته میان

همان تازی اسپان ببر گستوان

به جنگ اندرون گرز پولاد داشت

همه دل پر از آتش و باد داشت

چو خراد به رزین و اشتاگشسپ

فرود آمدند این دو دانا ازاسپ

گلینوش بر پای جست آن زمان

ز دیدار ایشان به بد شادمان

بجایی که بایست بنشاندشان

همی مهتر نامور خواندشان

سخن گوی خراد به رزین نخست

زبان را به آب دلیری بشست

گلینوش را گفت فرخ قباد

به آرام تاج کیان برنهاد

به ایران و توران و روم آگهیست

که شیروی بر تخت شاهنشهیست

تواین جوشن و خود و گبر و کمان

چه داری همی کیستت بد گمان

گلینوش گفت ای جهاندیده مرد

به کام تو بادا همه کارکرد

که تیمار بردی ز نازک تنم

کجا آهنین بود پیراهنم

برین مهر بر آفرین خوانمت

سزایی که گوهر برافشانمت

نباشد به جز خوب گفتار تو

که خورشید بادا نگهدار تو

به کاری کجا آمدستی بگوی

پس آنگه سخنهای من بازجوی

چنین داد پاسخ که فرخ قباد

به خسرو مرا چند پیغام داد

اگر باز خواهی بگویم همه

پیام جهاندار شاه رمه

گلینوش گفت این گرانمایه مرد

که داند سخنها همه یاد کرد

ز لیکن مرا شاه ایران قباد

بسی اندرین پند و اندرز داد

که همداستانی مکن روز و شب

که کس پیش خسرو گشاید دو لب

مگر آنک گفتار او بشنوی

اگرپارسی گوید ار پهلوی

چنین گفت اشتاد کای شادکام

من اندر نهانی ندارم پیام

پیامیست کان تیغ بار آورد

سر سرکشان در کنار آورد

تو اکنون ز خسرو برین بارخواه

بدان تا بگویم پیامش ز شاه

گلینوش بشنید و بر پای جست

همه بندها رابهم برشکست

بر شاه شد دست کرده بکش

چنا چون بباید پرستار فش

بدو گفت شاها انوشه بدی

مبادا دل تو نژند از بدی

چو اشتاد و خراد به رزین به شاه

پیام آوریدند زان بارگاه

بخندید خسرو به آواز گفت

که این رای تو با خرد نیست جفت

گرو شهریارست پس من کیم

درین تنگ زندان ز بهر چیم

که از من همی بار بایدت خواست

اگر کژ گویی اگر راه راست

بیامد گلینوش نزد گوان

بگفت این سخن گفتن پهلوان

کنون دست کرده بکش در شوید

بگویید و گفتار او بشنوید

دو مرد خردمند و پاکیزه‌گوی

به دستار چینی بپوشید روی

چو دیدند بردند پیشش نماز

ببودند هر دو زمانی دراز

جهاندار بر شاد و رد بزرگ

نوشته همه پیکرش میش و گرگ

همان زر و گوهر برو بافته

سراسر یک اندر دگر تافته

نهالیش در زیر دیبای زرد

پس پشت او مسند لاژورد

بهی تناور گرفته بدست

دژم خفته بر جایگاه نشست

چودید آن دو مرد گرانمایه را

به دانایی اندر سرمایه را

از آن خفتگی خویشتن کرد راست

جهان آفریننده را یار خواست

به بالین نهاد آن گرامی بهی

بدان تا بپرسید ز هر دو رهی

بهی زان دو بالش به نرمی بگشت

بی‌آزار گردان ز مرقد گذشت

بدین گونه تا شاد ورد مهین

همی‌گشت تاشد به روی زمین

به پویید اشتاد و آن برگرفت

به مالیدش از خاک و بر سر گرفت

جهاندار از اشتاد برگاشت روی

بدان تا ندید از بهی رنگ و بوی

بهی رانهادند بر شاد ورد

همی‌بود برپای پیش این دو مرد

پر اندیشه شد نامدار از بهی

ندید اندر و هیچ فال بهی

همانگه سوی آسمان کرد روی

چنین گفت کای داور راست گوی

که برگیرد آن راکه تو افگنی

که پیوندد آن را که تو بشکنی

چو از دوده‌ام بخت روشن بگشت

غم آورد چون روشنایی گذشت

به اشتاد گفت آنچ داری پیام

ازان بی منش کودک زشت کام

وزان بد سگالان که بی‌دانشند

ز بی دانشی ویژه بی رامش‌اند

همان زان سپاه پراگندگان

پر اندیشه و تیره دل بندگان

بخواهد شدن بخت زین دودمان

نماند درین تخمهٔ کس شادمان

سوی ناسزایان شود تاج وتخت

تبه گردد این خسروانی درخت

نماند بزرگی به فرزند من

نه بر دوده و خویش و پیوند من

همه دوستان ویژه دشمن شوند

بدین دوده بد گوی و بد تن شوند

نهان آشکارا به کرد این بهی

که بی توشود تخت شاهی تهی

سخن هرچ بشنیدی اکنون بگوی

پیامش مرا کمتر از آب جوی

گشادند گویا زبان این دو مرد

برآورد پیچان یکی باد سرد

نیاز اندر ترقی گام در گام

چو شیرین خیمه زد بر طرف کهسار

بدان کز غم شود لختی سبکبار

مدارا با مزاج خویش می‌کرد

حکیمانه علاج خویش می‌کرد

خیالش در دلش هر دم ز جایی

وزانش هر نفس در سر هوایی

می عشرت به گردش صبح تا شام

به صبح و شام مشغول می و جام

صباحی از صبوحی عشرت اندوز

خمار شب شکسته جرعهٔ روز

شراب صبح و صبح شادمانی

صلای عیش و عشرت جاودانی

هوای ابر و قطره قطره باران

کدامین ابر؟ ابر نوبهاران

بساط دشت و دشتی چون ارم خوش

گذرهای خوش و می‌های بیغش

جهان آشوب ماه برقع انداز

به گلگون پا درآورد از سرناز

به صحرا تاخت از دامان کهسار

نه مست مست و نه هشیار هشیار

ز پی تازان بتان سر خوش مست

یکی شیشه یکی پیمانه در دست

گذشتی چون به طرف چشمه ساری

به آب می‌فروشستی غباری

به خرم لاله زاری چون رسیدی

ستادی لختی و جامی کشیدی

نشاط باده و دشت گل‌انگیز

بساط خرم و گلگون سبک خیز

بت چابک عنان از باده سرمست

نگاهش مست و چشمش مست و خود مست

از این صحرا به آن صحرا دواندی

از این پشته به آن پشته جهاندی

ز ناگه بر فراز پشته‌ای تاخت

نظر بر دامن آن پشته انداخت

گروهی دید از دور آشنا روی

بزد مهمیز و گلگون تاخت ز آنسوی

چو شد نزدیک دید آن کارداران

که رفتند از پی صنعت نگاران

از آنجانب عنان گیران امید

رخ آورده چو ذره سوی خورشید

دوانیدند بر وسعتگه کام

نیاز اندر ترقی گام در گام

چو شد نزدیک از گرد تکاپوی

غبار دامن افشاندن ز آنسوی

فرو جستند و رخ بر خاک سودند

به دأب کهتران خدمت نمودند

نگار نوش لب، ماه شکر خند

عبارت رابه شکر داد پیوند

به شیرین نکته‌های شکرآمیز

به قدر وسع هر یک شد شکر ریز

سخن طی می‌شد از نسبت به نسبت

چنین تا صنعت و ارباب صنعت

بگفت از اهل صنعت با که یارید

ز صنعت پیشگان با خود که دارید

بگفتند از فنون دانش آگاه

دو صنعت پیشه آوردیم همراه

دو مرد کاردان در هر هنر طاق

به منشور هنر مشهور آفاق

نسق بند رسوم هر شماری

هزار استاد و ایشان پیشکاری

چه افسون‌ها که بر هر یک دمیدیم

که آخر بوی تأثیری شنیدیم

نخستین کاردان بنای پرکار

نمی‌جنباند از جا پای پرگار

ز هر سحری که می‌بستیم تمثال

دمیدی باطل السحری ز دنبال

به هر افسون که می‌بردیم ناورد

به یک جنباندن لب دفع می‌کرد

لب عذر آوری بر هم نمی‌بست

یک آری از لبش بیرون نمی‌جست

چه مایه گنج سیم و زر گشادیم

که تا با او قرار کار دادیم

زهی پر عقده کار بینوایی

که چون زر نیستش مشگل گشایی

عجب چیزیست زر! جایی که زر هست

به آسانی مراد آید فرادست

بلرزد کاردان زان کار پر بیم

که برناید به امداد زر و سیم

به ما از سنگ فرسا کار شد تنگ

که یکسان بود پیش او زر و سنگ

غرور همتش را مایه زان بیش

که سنجد مزد کس با صنعت خویش

تعجب کرد ماه مهر پرورد

که چون خود این سخن باور توان کرد

که مردی کش بود این کار پیشه

که سنگ خاره فرساید به تیشه

کند بی‌مزد جان در سخت کوشی

بود مستغنی از صنعت فروشی

مگر دیوانه است این سنگ پرداز

که قانون عمل دارد بدین ساز

بگفتندش که نی دیوانه‌ای نیست

به عالم خود چو او فرزانه‌ای نیست

چرا دیوانه باشد کار سنجی

که پوید راه تو بی پای رنجی

نه آن صنعتگر است این تیشه فرسای

که افتد در پی هر کار فرمای

نهاده سر به دنبال دل خویش

دلش تا با که باشد الفت اندیش

چه گوییمت که از افسون و نیرنگ

چها گفتیم تا آمد فرا چنگ

ولی این گفته‌ها در پرده اولاست

به تو اظهار آن ناکرده اولاست

مه کارآگهان را ناز سر کرد

ز کنج چشم انداز نظر کرد

تبسم گونه‌ای از لب برون داد

سخن را نشأه سحر و فسون داد

که خوش ناید سخن در پرده گفتن

چه حرف است این که می‌باید نهفتن

بگفتندش سخن بسیار باشد

که آنرا پرده‌ای در کار باشد

اگر روی سخن در نکته دانی‌ست

زبان رمز و ایما خوش زبانی‌ست

به مستی داد تن شوخ فسون ساز

به ساقی گفت لب پر خندهٔ ناز

که می‌گفتم مده چندین شرابم

که خواهی ساختن مست و خرابم

تو نشنیدی و چندین می‌فزودی

که عقلم بردی و هوشم ربودی

کنون از بی‌خودیها آنچنانم

که از سد داستان حرفی ندانم

چنان بی‌هوشیی می‌کرد اظهار

که عقل از دست می‌شد هوش از کار

بدیشان گفت هستم بی‌خود و مست

عنان هوشیاری داده از دست

دمی کایم به حال خویشتن باز

ببینم چیست شرح و بسط این راز

جهاند آنگه به روی دشت گلگون

لبی پرخنده و چشمی پر افسون

به بازی کرد گلگون را سبک پای

خرد را برد پای چاره از جای

به سوی مبتلای نو عنان داد

هزارش رخنه سر در ملک جان داد

چه می‌گویم چه جای این بیان است

بیان این سخن یک داستان است